Mutsuz değilim. Yalnız da değilim aslında. İçimdeki sıkıntıları bu ikisine yorumlamak istemiyorum. Belki çok mutsuzum, belki de çok yalnızım. Bilemiyorum.
Klişedir “kaybedenlerdenim” demek. Hayatta kazandığım, ulaştığım, başardığım şeyleri göz önüne alırsam hiç bir zaman kaybedenlerden olmadığımı da görüyorum.
Bazen bir film izliyorum, sanki benim hayatımdan bir parça sunmuşlar diyorum kendi kendime. Bazen bir şarkı dinliyorum, sanki yaşadıklarımı bestelemişler diyorum. Bazen hiç tanımadığım bir kişi tarafından hiç beklemediğim bir yerde bir hikaye dinliyorum, sanki beni anlatıyorsun diyesim geliyor. Ya sonra? Sonra başka insanların da başka filmlerde, şarkılarda, hikayelerde, masallarda kendilerini bulduklarını görüyorum ve bu olayın bana özel bir durum olmadığını anlıyorum.
Sanırsam özel biri olmak istiyorum ama aynı zamanda kimseden farkım olsun da istemiyorum. Herkesin çektiği zorlukları, herkesin yaşadığı şeyleri yaşamak. Ne kimseden kendimi daha üstün görmek istiyorum, ne de daha alçak.
Biliyorum...
Ben sadece bir kişinin beni özeli olarak görmesini istiyorum aslında. Özel bir insan olmak değil, bir insanın özeli olmak benim hedefim.
Ve bugüne kadar hatırlamaktan bile nefret ettiğim tek konu bu. Bir insanın özeliyken hiç bir şey olmak. Şimdi o insan içinse başka biri özel...
